Лекарот од Итна помош Александар Стијачиќ, бил еден од првите кои пристигнале на местото на масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар. Тој во шокантна исповед за телевизија Блиц опиша што доживеал тоа утро.
-Во училиштето прво лежи човек, постар човек, тој беше чуварот што загина. Од десната страна е масата каде што дежураат двете ученички. Едната е на масата, другата е долу на подот, а лево, до клавирот, друго девојче. Значи, мртви, сигурно, затоа што гледате и знаете, – изјави доктор Стијачиќ на ТВ Блиц.
Тој рече дека следниото нешто кое го видел било нешто што не може да го режира, ниту да го создаде некој од најдобрите сценографи на некои американски филмови, а тоа е влегувањето во, како што рече, „мртвото одделение“.
– Ја отвораш вратата и внатре има планина од тела на девојчиња и момчиња кои лежат. Ужас што не можете да го замислите. Не знаеш кој го направил тоа, или воопшто што се случува, не знаеш колку си безбеден, можеби некој ќе те убие, затоа што дојдовме таму речиси во моментот кога дојде полицијата. Сè беше и понатаму отворено, не беше затворено. И сега, она што е ужасно тешко: да се дефинира кој е жив, а кој не – рече д-р Стијачиќ.
Колку била шокантна сцената во класот сведочат зборовите на докторот дека се надева дека никој не ја снимил и дека никој никогаш нема да ја види.
– Она што јас и моите колеги го видовме… Некои побледеа, си ја завршија работата и после тоа седнаа и гледаа во нешто некаде. Да се види дека после 30 години работа не е нормално – рече д-р Стијачиќ.
– И тогаш најголемата трагедија што ја доживеав… Една од моите другарки која многу добро ја познавам, ми се јавува и ми вели ајде, те молам помогни ми, не можам да ја најдам ќерка ми, таа беше дежурна ученичка. Сфаќам дека детето е мртво… И што да одговориш тогаш на тоа прашање? Ништо, лажев, не смеев да и кажам! Што да и кажам?! – рече д-р Стијачиќ.
Кога д-р Стијачиќ ја завршил својата работа, првото нешто што го направил беше да го земе мобилниот телефон.
– Да им се јавам на моите деца кои се постари, кои веќе не се во основно училиште и на факултет. Да им се јавам, да им го слушнам гласот, да видам дали се живи, тоа е неверојатна работа, нагон – рече д-р Стијачиќ.
