Ѓорѓе Балашевиќ беше еден од најпознатите кант автори од просторите на поранешна Југославија.
Тој неодамна се упокои, но како и секој уметник, во случајов музичар, ќе остане вечен, благодарение на музиката која ја остави зад себе.
Неговата ќерка Беба, денес се потсети на една слчучка од нивниот живот:
„Наследената несоница ме одведе во правец на кујнската маса на Јован Цвијиќ 33, некаде околу една и пол по полноќ, во 1988 година…
Таму дизајнерскиот тим работеше на решението за корица на плочата Panta Rei…
Употребените алатки беа уметнички материјали на Лола, пар тенок, црн картон од непознато потекло, син и зелен маркер и молив… Дизајнерскиот тим ме погледна и ми рече:
„Не ти се спие? -„Не, мамо“. „Добро, седни таму, тато сега ќе се врати од концертот“.
Кога „клиентот“ чија плоча штотуку ја дизајнираше се врати од концертот, седна на маса со нас, ги погледна предлозите, се насмевна и рече: ‘Одлично.’ (Веднаш потоа исецка сирење и шунка за да го прослави конечното решение, но тоа сега е помалку важно…)
Минуваа години и на истата трпеза се разгледуваа и создаваа нештата, а само анегдотите поврзани со тој дел од животот би заслужиле цела книга…
Но, за да не се пролонгира, сега избирам само неколку од она што драматурзите би ги нарекле „критични точки“ за овој пост…
’95. Година, Лола и јас отидовме во Лондон со тато, тоа беше прв пат во големиот свет за нас двајца, генерациите што се соочивме со санкции, да не одиме на екскурзии подалеку од Велика Плана во тоа време…
Покрај сите импресивни места што ги видовме во филмовите, патувањето не однесе во продавницата на Дизни, каде што со Мики, пижами, Плутон, Шила можеше да се најде буквално се што ќе посакаш, а на нашата радост и немаше крај…
Тато со години истражуваше машини за печатење маици бидејќи беше тврд љубител на модната основна маица наречена „маица со слики“…
Никогаш не добивме, што не е сосема неразумно, бидејќи никој од нас не е доволно вешт, но набрзо почнавме да работиме со нашата мала продавница. , која се вика Atelier Svitac…
„Филијалата“ на Ателје Свитак е основана и дизајнирана од тато и именувана како БАЛБЕЛО: БАлашевиќ -Алекса -БЕБА
-Оља.
„Знаеш што друго би било одлично? рече кога веќе направивме неколку маици, вклучувајќи ги и оние наречени „Автопортрет со роза“ (од едноставна причина што навистина е автопортрет) и некои мали подароци…
„Ајде да направиме мала Туфнаст Шерпика“ од Календарот. Ќе го направиме, не грижете се…
Тимот на Балбело на старото добро место наречено ‘Кујнска маса‘ ќе ги спроведе сите тие идеи…
(Има уште една приказна, веројатно најубава од сите и се вика Анџело Ди Салајка, но заслужува посебен пост и ветувам дека ќе ја напишам…) Се во свое време…“
