Моника Селеш беше и остана една од најдобрите тенисерки во светот, но малкумина знаат дека е родена во Нови Сад.
Оваа храбра жена денес ужива во пензионерските денови покрај милијардерот Том Глисон, 32 години постар од неа, со кој се омажи. Се вели дека сега е посреќна од кога било, но патот до среќата траел долго.
Моника Селеш е родена на 2 декември 1973 година во Нови Сад, ќерка на унгарскиот карикатурист Карољ и професорката по историја Естер.
Благодарение на нејзиниот постар брат Золтан, таа почна да игра тенис пред зградата во која живееја. На паркингот татко ѝ врзувал јаже меѓу браниците на два автомобили, додека неговата ќерка вежбала потези.
„Најмногу сакав да ја удирам топката во ѕид и благодарна сум им на соседите што бучавата не им пречеше. И денес сум најсреќна кога има голем ѕид околу мене.
Тоа е заштитна мрежа, тоа е музика која е најпријатна за моите уши“, опиша Селеш во својата автобиографија „Форхенд низ мрежата на животот“.
На девет години го освоила својот прв турнир, а во тоа време не била ни запознаена со сите тениски правила. Нејзините родители биле принудени да направат голема жрт ва за да може да се развие талентот на Моника.
Во нејзината втора книга „Од страв до победа“, таа напиша дека членовите на нејзиното семејство се откажале од кариерата, продале се што можеле и заминале во Америка во 1986 година.
Од јануари 1991 до февруари 1993 година, таа постигна 231 победа со само 23 порази и освои 30 титули на различни турнири.
Нејзиниот пристап кон играта и менталната сила направија вистинска револуција во женскиот тенис, а Американците постојано и го нудеа своето државјанство.
„Знам каде сум родена и Југославија засекогаш ќе биде во моето срце. Има многу причини зошто бев принудена да го сменам моето државјанство, но сепак немав сила да играм за американската Фед куп репрезентација кога мост во мојот роден град беше срушен во 1999 година“, им призна таа на американските новинари на прес-конференција во Мајами.
Додала и дека се чувствува како Југословенка, Унгарка и Американка, како и дека никогаш нема да може да се откаже од своето потекло бидејќи тоа ќе открие која е таа навистина, пишува Story.rs.
Потоа, се случи прикзната која го потресе целиот свет. Во април ќе поминат точно 30 години од четвртфиналето во Хамбург, кое засекогаш го промени животот на легендарната тенисерка .
Имено, големата ѕвезда на поранешна Југославија, на 30 април 1993 година, на теренот среде натпревар во Хамбург, триесет и осумгодишниот Германец Гунтер Пархе ја пов реди пред телевизиските камери и пред очите на целиот свет.
Тоа бил голем обожавател на Штефи Граф, за кој се зборувало дека со денови следел каде се наоѓа Моника и каде ќе игра, и токму на овој меч се случи непријатниот настан.
Повре дената Моника е пренесена во локалната болница во придружба на нејзината мајка и брат. Неа ја посети и Штефи Граф, која се извини што само на кратко дојде бидејќи морала брзо да се врати на турнирот.
Се веруваше дека натпреварувањето во Хамбург ќе биде прекинато поради нап адот и пролеаната крв, која за неколку милиметри избегна витален нерв и се медиумите тогаш известија дека најверојатно ќе биде парал изирана.
Таа беше пренесена во САД со приватен авион на лекување и рехабилитација. „Првата недела по повр едата не можев да ја движам раката, но дозволив да бидам исполнеат со мали зраци на надеж дека целосно ќе се опоравам и за неколку месеци повторно ќе бидам старата јас.
Во тоа време бев сè уште не сум целосно свесна за сериозноста на она што ми се случи во Хамбург.“ – стои во нејзината автобиографија.
А бидејќи едно ло шо никогаш не оди само, југословенската тенисерка во моментите кога ран ата и била сè уште свежа дознала дека татко и бол едува од кан ц ер.
“Сакав да бидам покрај него, но морав прво да се излечам. Два месеци ја испуштав тагата преку физикална терапија, напаѓајќи ја со истиот интензитет со кој играв натпревари.
Поминав низ болни и безброј вежби за зајакнување со помош на меки пластични ленти кои навистина тешко се вадат“, напиша Моника.
Загубата на нејзиниот татко за кого беше исклучително приврзана, cтpecoт поради чести повреди, вишокот килограми, вознемиреноста како трајна последица одслучката од Хамбург, сето тоа се виде на теренот.
Таа официјално се пензионираше во 2008 година и оттогаш живее тивко и надвор од центарот на вниманието. Одвреме-навреме се појавува на некој настан, но секогаш се држи на дистанца и настрана.
