Марија Шерифовиќ во последното интервју откри многу работи за своето детство, колку ѝ недостигале родителите кога била мала, но и која е најважната и омилена личност која била покрај неа, како и денес со мајка си ги надополнува моментите кои ги немала кога била мала.
Поради деловните обврски на нејзините родители, Марија детството го поминала со баба ѝ, мајката на нејзиниот татко.
– Таа е мојата омилена личност, ако ги исклучиме моите родители, се разбира, но навистина имам некои посебни спомени и посебни емоции врзани за неа бидејќи таа ми беше сè до 14-15 години.
Тогаш родителите настапуваа на тие познати хотелски свирки, претстави, свирки, како што сакаме да кажеме деновиве, а тоа беа повеќемесечни ангажмани поради кои ги немаше неколку месеци, па доаѓаа на неколку дена.
Така таа мала кујна во тој стан, Града Сирена број 4, носи посебно сеќавање и реемитува посебна емоција бидејќи количината на љубов што ја добив од баба ми, бидејќи бев долгоочекувано и долго посакувано дете, со оглед на тоа што мајка ми имаше сериозни проблеми со тоа, тоа беше навистина нешто посебно – вели Марија и продолжува:
-Таа жена ме носеше на грб со скршена нога, не ми дозволи да мрдам со прст. Баба ми се викаше Драгиња, а прекарот ѝ беше Лепа, навистина беше убава жена, со шарени очи, и еден ден дојде Верица дома и ѝ рече:
„Дај ѝ жено, нешто да прави, крпа, метла, рачка, нешто, да детето се учи да прави нешто“, а Драгиња, баба ми тогаш ѝ рече на мајка ми:
„Се додека сум жива, таа нема да земе ништо во раце, а кога ќе ум рам, тогаш нека работи“. Во суштина, таа навистина не дозволи капка дожд да падне врз мене, бескрајната љубов меѓу нас двете. Сега се согласувам од овој аспект дека можеше да биде малку порелаксирана, заради мене, но добро.
Марија сепак била лишена од некои моменти бидејќи нејзините родители не биле секогаш до неа.
– Сигурно ми недостасуваше тој дел. Не можам да кажам дека љубовта што ја чувствував од мајка ми кога беше таму не е нешто што сè уште го чувствувам и препознавам на своја кожа, но дека не беше редовна поради самата работа, тоа е сигурно.
Би рекла дека во последните 20 години тоа е обештетено. Во моментот кога станав полнолетна и се преселивме во Белград, некаде беше заменета, дури и до денес.
Еве ја сега кај мене, подготвува некаков ручек без разлика што има избор да биде во Крагуевац, во Белград во нејзиниот стан, кај мене е со своето куче и ѝ се допаѓа.
Таа сака да поминува време со мене. Не ми пречи, освен некои ретки моменти кога треба да бидам сама бидејќи единствениот момент кога можам да бидам сама е кога сум дома, во дневната соба, спалната соба, каде и да е – вели Марија и додава:
– На пример, не се сеќавам на некои наши одмори, зими, тоа го немам во сеќавање, можеби се случило, но веројатно ретко и не доволно често за да ми остане во сеќавање.
Ми недостасуваше, но ние немавме друг избор освен да се справиме со животот на најправилен можен начин и да се обидеме да замениме некои работи во текот на нашиот живот.
– Станав свесна колку е талентирана мајка ми и колку е фантастична, можеби на дваесет и нешто повеќе години.
На 18 години ми беше важно само да се преселам во Белград, да ја започнам кариерата, немав поим ни од животот ни ништо, само да почнам нешто некаде, но кога почнаа моите успеси, мојот живот.
Тогаш јас застанав, седнав и отидов за да преслушам некоја нејзина постојана снимка и да станам како професионалец во тој момент свесна од кого наследив сѐ што сум – вели Марија, на што професорката се осврна и на успехот на нејзиниот татко.
– Рајко сакаше да пее, но неговата професија во музиката беше тапанот. Свиреше на разни инструменти, но тапанот му беше број еден.
Баба Драгиња беше пејачка, дедо свиреше хармоника, но не сакаше да свири народна музика, па свиреше класична музика на хармоника, па најголемиот дел од тој музички ген доаѓа од страната на неговиот татко.
Ако не се лажам сега, Верица ќе ме исправи, баба ѝ била една од најдобрите пејачки досега, барем така велат во нашиот град и во земјава.
Но, поради семејството, работата и начинот на кој во тоа време веќе функционираше нашиот бизнис, таа никогаш не била доволно храбра да започне јавна реализација на својата музичка кариера, завршила Марија низ насмевка.
